کم بینایی یا Low Vision با نام های دیگری مانند Visual Impairment، Subnormal Vision و Partial Sight نیز بیان شده است. تیز بینی قابل توجه ترین پارامتری است که در بیماران کم بینا مورد اندازه گیری قرار می گیرد. وجود یا عدم وجود کم بینایی، بر اساس میزان تیزبینی تعیین شده و عموماً دید کمتر از 20/40 تا 20/70 (6/12 تا 6/21 ) در چشم بهتر به عنوان کم بینایی تلقی می شود. سازمان بهداشت جهانی، کم بینایی را بر اساس دید بدتر 20/60 وبهتر از 20/400 تعریف می کند. برخی مراجع، عوامل دیگری مانند کنتراست، کاهش قدرت تشخیص رنگ ها، اختلال در دامنه حرکت چشم ها، حساسیت به glare و کاهش دید دو چشمی را به عنوان شاخص های موثر بر شدت کم بینایی در نظر می گیرند. اختلالات مرتبط با کم بینایی از جنبه های مختلف پزشکی، مهندسی پزشکی، مهندسی اپتیک، اجتماعی، اقتصادی و حتی فرهنگی قابل بررسی هستند. برای کمک به بیماران کم بینا لازم است نیازها و عملکرد این بیماران در محیط خانه، محل کار، فضاهای عمومی و مکان های تفریحی به دقت مورد بررسی قرار گرفته، مشکلات و محدودیت های بیمار به درستی شناسایی شده، الویت بندی شود و برنامه استفاده از وسایل کمک بینایی براین اساس تنظیم شود.